Rembrandt, Η γιορτή του Βαλτάσαρ1(636-8). Εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Βρετανίας.

 

Η βιβλική ιστορία (Δανιήλ, 5: 1-5) είναι πασίγνωστη γι αυτό την αφηγούμαι εν συντομία.
Σε δείπνο που οργάνωσε για τους επιφανείς της Βαβυλώνας, ο βασιλιάς Βαλτάσαρ είχε τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει τα ιερά σκεύη που είχε αρπάξει από το Ναό του Σολομώντα ο πατέρας του κατά την άλωση της Ιερουσαλήμ. Η ιεροσυλία αυτονόητη. Εκεί που έπιναν κρασί, ακούστηκε μια βροντή και εμφανίστηκε ξαφνικά ένα χέρι χωρίς σώμα. Ήταν το χέρι του Θεού που έγραψε στον τοίχο τρεις λέξεις στα Εβραϊκά. Τη γραφή τη διάβασε για τον βασιλιά ο προφήτης Δανιήλ που είχε συρθεί κι αυτός όμηρος στη Βαβυλώνα μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ.
«Ζυγίστηκες και βρέθηκες ανεπαρκέστατος. Το βασίλειο σου έχει ήδη διαμοιραστεί».
Το ίδιο βράδυ οι Πέρσες επιτέθηκαν στη Βαβυλώνα και ο Βαλτάσαρ θανατώθηκε. 

Την ιστορία τη θυμήθηκα διαβάζοντας τη συνέντευξη του προέδρου Μακρόν στον Εκόνομιστ.Τη διαβάζετε εδώ, στα Αγγλικά, εκτός paywall.  Η συνέντευξη δόθηκε πριν από μία εβδομάδα δηλαδή λίγες ημέρες μετά από τις πολυλογίες που εκφώνησε στη Σορβόννη και πριν από την επίσκεψη του προέδρου Σι στη Γαλλία.

Τα τελευταία χρόνια και από τότε που εξελέγη πρόεδρος, ο Μακρόν έχει εμφανιστεί ενώπιον όλων των Ευρωπαίων και παριστάνοντας τον προφήτη Δανιήλ θεωρεί ότι αποκρυπτογραφεί για λογαριασμό μας αποφάνσεις που έχουν γραφτεί στον τοίχο της Ευρώπης.  Μια ότι το ΝΑΤΟ είναι νεκρό, μία ότι η Ευρώπη κινδυνεύει να πεθάνει. 

Δεν έχει καταλάβει τίποτα.

Το πρώτο που παριστάνει ότι δεν έχει καταλάβει είναι ότι δεν μπορεί να διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του προφήτη Δανιήλ γιατί ως ασκών εξουσία είναι «ο ασεβής Βαλτάσαρ» και το δεύτερο που δεν έχει καταλάβει είναι ότι τα συνθήματα στους τοίχους της Ευρώπης δεν έχουν γραφτεί μεταφυσικά: έχουν γραφτεί από τους απογοητευμένους λαούς της.

«Ζυγιστήκατε, εσείς και η πολιτεία σας και βρεθήκατε λειψοί και αν δεν κάνετε κάτι «το βασίλειο» θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη».

Αν εξαιρέσουμε κάτι κουτσομπολάκια για τον τρόπο που συμφώνησε μόνος του – αυτός με τη Μέρκελ-  για τα ενεργειακά της Ευρώπης και κάτι υψιπετή ψευδορητορικά του στυλ La politique, c’est Eros contre Thanatos/ Η πολιτική είναι ο Έρωτας απέναντι στον Θάνατο, η μόνη αξία της συνέντευξης βρίσκεται στο να διαπιστώσουμε, οι Ευρωπαίοι, το ρόλο που έχει αποδώσει στον εαυτό του.
Γιατί κατά τα λοιπά όσα απαριθμεί ως κινδύνους και προβλήματα τα ξέρει και ο τελευταίος καθημερινός αναγνώστης εφημερίδων. Δεν περιμέναμε τον Μακρόν να μας πει ότι κινδυνεύουμε από τη Ρωσία και την κλιματική κρίση.

Προκαλεί πραγματική έκπληξη το γεγονός ότι στη συνέντευξη δεν χρησιμοποιεί ούτε μια φορά τη λέξη Ακροδεξιά. Αναφέρεται στο χώρο στα δεξιά του ασαφώς χαρακτηρίζοντας τον λαϊκιστικό αλλά μέχρις εκεί. Η απειλή για τα ατομικά δικαιώματα δεν αναγνωρίζεται. Πως θα μπορούσε άλλωστε να την αναγνωρίσει αυτός που αφαίρεσε το δικαίωμα της γαλλικής ιθαγένειας που τους μετανάστες που θα γεννιούνται στη χώρα του για να γίνει αρεστός στο ακροδεξιό ακροατήριο;

Στις φετινές Ευρωεκλογές γίνεται σε όλους φανερό το πρόβλημα με τον Μακρόν και τους ηγέτες αυτού του τύπου: αν τους βάλουμε στην πολιτική ζυγαριά δεν είναι και και πολύ καλύτεροι από τις Λεπέν και τις Μελόνι της Ευρώπης. Σίγουρα δεν είναι όσο καλύτεροι απαιτούν οι καιροί να είναι.
Απέναντι στον εθνολαϊκισμό της μασκαρεμένης σε συντήρηση Ακροδεξιάς  το μόνο που οι Μακρόν έχουν να αντιτάξουν είναι ένα ψευδοπραγματισμό με το οποίο εκλογικεύουν όσες παραχωρήσεις έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν προς την Άκρα Δεξιά.

Έχουν και ένα βασικό κοινό: και οι δύο ξέρουν πως παίζεται το παιχνίδι γιαυτό και αποφύγουν τις κατά μέτωπο συγκρούσεις με τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα της Ευρώπης.

Μιλάει ο Μακρόν για γεωπολιτικούς κινδύνους, όταν πολιτεύεται ως πλασιέ της γαλλικής Γεωργίας και Βιομηχανίας;
Επειδή αναγνωρίζει τη Ρωσία ως γεωπολιτικό κίνδυνο έστειλε αντιπροσωπία στην «ορκομωσία» Πούτιν;
Νομίζει ότι μας κοροϊδεύει;

Όταν έρθει η ώρα της κρίσης, μπροστά στην κάλπη, αν οι πολίτες έχουν πειστεί ότι η Συντήρηση είναι η απάντηση στα προβλήματά τους, τότε θα επιλέξουν τους ορίτζιναλ εκφραστές της. Εξ άλλου στην ίδια τιμή, μια ψήφο, προσφέρονται.

Στο podcast που είχα κάνει πέρυσι για το FACT με τον ιστορικό Τάσο Σακελλαρόπουλο για την έννοια του πολιτικού Κέντρου, την ιστορία του και τις προοπτικές της ανασύνταξής του, στο τέλος (μπορείτε να το διαβάσετε στο transcript)  μου είπε ότι διαμορφώνεται μια Ευρώπη που από τη μία θα στέκεται η Ακροδεξιά και από την άλλη οι τράπεζες που εκπροσωπεί ο Μακρόν. Σε αυτό το σημείο είχε ολοκληρωθεί και η συζήτηση μας και παρόλο που ακούγομαι να του λέω «Αυτό είναι θέμα για την επόμενη συζήτηση μας», θυμάμαι ότι αιφνιδιάστικα από τη διατύπωση και ένιωσα «κάπως».

Κι όμως είχε απόλυτο δίκιο.

Η μεσαία τάξη που διαθέτει δημοκρατικά φρονήματα και δεν μισεί κανέναν, δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί ούτε από τις Μακρονοτράπεζες και φυσικά ούτε κατά διάνοια από την Ακροδεξιά.
Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα απαρχαιωμένα λεξιλόγια για να περιγράψουν μια πραγματικότητα που τους έχει ξεπεράσει προ πολλού. Στην Ελλάδα είναι αστείο και να το συζητάμε.

Όλοι γύρω μας αναζητούν «τη συνταγή» και το πρόσωπο που θα τη μαγειρέψει. Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Η Κεντροδεξιά (κυρίως στην Ελλάδα) έχει απαντήσει σωστά στα αιτήματα των πολιτών: πράγματι ζητήσαμε να υπερβούμε όλα τα μεταπολεμικά/μεταπολιτευτικά κεκτημένα, η ανάπτυξη να είναι δίκαιη και βιώσιμη και πάνω απ’όλα να έχουμε κι εμείς πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων που για την ώρα κρατούν πεισματικά οι κλίκες και οι οικογένειές τους.

Το θέμα όμως είναι ότι αυτό που μας προσφέρει, η προσφερόμενη υπηρεσία να το πω λαϊκά,  δεν ανταποκρίνεται στην υπόσχεση που έχει δώσει, είναι δεύτερης ποιότητας.

Και εδώ μπαίνουμε στο παιχνίδι όλοι εμείς.
Η λύση δεν είναι να γυρίσουμε την πλάτη στα παραδοσιακά κόμματα ή να μην ψηφίσουμε το κόμμα που κρίνουμε ότι μας εκπροσωπεί περισσότερο.
Το αντίθετο.

Ψυχανεμίζομαι ότι όλα θα πάνε καλύτερα όταν θα πάψουμε να καταναλώνουμε το σανό που μας σερβίρουν, όταν αρχίσουμε να απαιτούμε από τις ηγεσίες να γίνουν καλύτερες σε αυτό που κάνουν. Οι επιδόσεις στο ΤικΤοκ δεν είναι κριτήριο.
Στην Ελλάδα συνεχίζουμε να κρατάμε τον πήχυ χαμηλά ενώ δεν συντρέχει πλέον λόγος.

Τη γραφή στον τοίχο της Ευρώπης την έχουμε γράψει όλοι εμείς. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας την εξηγήσει μπουρδολογώντας.
Θέλουμε απλώς το πολιτικό σύστημα να κάνει τη δουλειά που του αναθέσαμε.

  • Διαβάστε ακόμα δύο άρθρα σχετικά με τη συνέντευξη Μακρόν στον  Economist:
    – Αντώνης Παπαγιαννίδης: Ο αποδυναμωμένος Μακρόν σε ρόλο διστακτικού προφήτη. Οικονομική Επιθεώρηση.
    – Μιχάλης Μητσός: Δουλοπρέπεια. ΤΑ ΝΕΑ.